Η οδική πρόσβαση στην Οίτη και στα χωριά της είναι εύκολη, λόγω της γειτνίασής της με το εθνικό οδικό δίκτυο. Οι πιο κλασικές προσβάσεις οδικώς προς το βουνό είναι βόρεια μέσω της Υπάτης από τα χωριά Καστανιά ή Νεοχώρι και νότια από τα χωριά Παύλιανη ή Πυρά. Η πρόσβαση σε όλες τις περιπτώσεις, εκτός χειμώνα, γίνεται μέσω χωματόδρομων, μέτριας βατότητας, και με ψηλό όχημα ή 4×4.
Η βόρεια πλευρά του βουνού, στους πρόποδες της οποίας απλώνεται η κοιλάδα του Σπερχειού, εμφανίζει έντονο ανάγλυφο με απότομες πλαγιές και εντυπωσιακά φαράγγια, όπως του Γοργοποτάμου, του Κάκαβου, του Καμαριώτη, του Ροδοκάλου και του Γερακάρη. Μέσα στα φαράγγια αυτά απαντώνται συχνά μικροί ή μεγαλύτεροι καταρράκτες, όπως ο Κρεμαστός, που θεωρείται ο μεγαλύτερος της Στερεάς Ελλάδας. Ανατολικά βρίσκεται το φαράγγι του ποταμού Ασωπού που αποτελεί και το φυσικό όριο μεταξύ Οίτης και Καλλίδρομου, ενώ δυτικά βρίσκεται ο αρχαίος ποταμός Ίναχος (Βίστριζα) που διαχωρίζει την Οίτη από το γειτονικό όρος Γουλινά. Στη νότια πλευρά της, όπου το τοπίο γίνεται πιο ήπιο και η μετάβαση από τα ψηλότερα στα χαμηλότερα υψόμετρα είναι ομαλότερη, γειτνιάζει με τα Βαρδούσια (νοτιοδυτικά) και τη Γκιώνα (νοτιοανατολικά).
Η Οίτη ενώ από χαμηλά, ιδιαίτερα από την ανατολική και βόρεια πλευρά της, μοιάζει να είναι ένα δύσβατο βουνό, όταν βρεθούμε στη καρδιά της συναντάμε μια διαφορετική εικόνα με λιβάδια κατάφυτα από αγριολούλουδα, όπως αυτά στις Λιβαδιές, την Αμαλιόλακα, τη Ζαμπαντόλακα και τη Καταβόθρα, στα οποία σχηματίζονται μικρά εποχιακά λιμνία.
Οι εναλλαγές των γεωλογικών σχηματισμών και η παρουσία των ασβεστόλιθων και του φλύσχη, καθορίζουν την επιφανειακή ροή των νερών αλλά και την υπόγεια κίνησή τους, μέσα στο «δαιδαλώδες» δίκτυο καταβοθρών και σπηλαίων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να απαντώνται πλήθος από πηγές και παραδοσιακές βρύσες (Αμαλιόβρυση, Περδικόβρυση, βρύση Καλόγερου), καθώς και αρκετά ρέματα μικρά και μεγάλα. Επιπλέον, τρία σημαντικά ποτάμια πηγάζουν από τα οροπέδια της Οίτης. Πιο συγκεκριμένα από τα ανατολικά ο Γοργοπόταμος και ο Ασωπός και από τα δυτικά ο αρχαίος Ίναχος (Βίστριζα) που καταλήγουν στο Σπερχειό, ενώ από τα νότια διάφορα ρέματα συμβάλλουν στη διαμόρφωση του ποταμού Μόρνου.
